• Γιάννης Χρηστάκος

    Towards a New Utopia: υλομπογιές ρυτίνη σε καμβά, 120 x 90 εκ Web Love: ξυλομπογιές ρυτίνη σε χαρτί, 150 x 105 εκ Thinking-of-Attica Thinking-of-America Thinking-of-a-New-Land The Day you enter into my life, ξυλομπογιές σε καμβά, 120 x 90 εκ Cyber Love,ξυλομπογιές, λάδι σε καμβά 35 x 55 εκ Rosa, ξυλομπογιες, κέντημα σε χαρτί, 50 x 70 εκ Μέσα μου, ξυλομπογιές, λάδι, ρυτίνη σε καμβά, 185 x 165 εκ No Mans Land I, ξυλομπογιές σε χαρτί, 35 x 50 εκ No Mans Land, ξυλομπογιές σε χαρτί, 35 x 50 εκ.

    Towards a New Utopia: υλομπογιές ρυτίνη σε καμβά, 120 x 90 εκ

    Web Love: ξυλομπογιές ρυτίνη σε χαρτί, 150 x 105 εκ

    Thinking-of-Attica

    Thinking-of-America

    Thinking-of-a-New-Land

    The Day you enter into my life, ξυλομπογιές σε καμβά, 120 x 90 εκ

    Cyber Love,ξυλομπογιές, λάδι σε καμβά 35 x 55 εκ

    Rosa, ξυλομπογιες, κέντημα σε χαρτί, 50 x 70 εκ

    Μέσα μου, ξυλομπογιές, λάδι, ρυτίνη σε καμβά, 185 x 165 εκ

    No Mans Land I, ξυλομπογιές σε χαρτί, 35 x 50 εκ

    No Mans Land, ξυλομπογιές σε χαρτί, 35 x 50 εκ.

    O χάρτης αντιλαμβάνενται ως μια διεθνής γλώσσα, με σύμβολα και κώδικες και είναι αναγνωρίσιμος διεθνώς. Αποτελεί έναν τρόπο κατανόησης και συμφωνίας της αντίληψης του χώρου  και μια μέθοδος γραφικής παράστασης ιδεών, συνεύρεσης και οργάνωσης γνώσης.
    Σχηματίζουμε «διανοητικούς χάρτες» τόπων με τη διαδικασία παράθεσης πληροφοριών σε σχέση με την ιδιοπροσωπική αντίληψη του περιβάλλοντος, ενώ ο πραγματικός χάρτης παρέχει την οπτική αναπαράσταση του φυσικού κόσμου και των συνόρων του.
    Από τότε που ο Λεονάρντο ντα Βίντσι εφάρμοσε τον χάρτη στις επιστημονικές του ασκήσεις και οι Βενετσιάνοι καλλιτέχνες της Αναγέννησης αναγνώρισαν τις συμβολικές δυνατότητες της χαρτογράφησης, ο χάρτης ως εργαλείο καλλιτεχνικής δράσης,  χρησιμοποιήθηκε από πολλούς δημιουργούς.
    Ο Guy Debord και οι Καταστασιακοί ήταν ίσως οι πρώτοι που αποδόμησαν τον χάρτη στο έργο Naked City’ς,1957, για να διατυπώσουν κοινωνικοπολιτικούς προβληματισμούς. Στο έργο αυτό προτείνεται ένα ιδανικό φαντασιακό γράφημα της πόλης του Παρισιού, το οποίο απορρέει από τον φανταστικό επανασχεδιασμό του χάρτη της πόλης. Την ίδια στιγμή ο Guy Debord εισάγει την έννοια του Ψυχογεογραφημάτων,  (Psycogeografies) και την Θεωρία του Derive, που είναι η τεχνική της επανατοποθέτησης του υπαρκτού, αστικού τοπίου με σκοπό την δημιουργία μιας νέας φαντασιακής πόλης.
    Στο τέλος του εικοστού αιώνα, τα σύνορα μεταθέτονται και αλλάζουν πάλι. Διαφορετικοί πολιτισμοί και γεωγραφικές ταυτότητες σχηματίζονται από την αυξανόμενη μετακίνηση δυνάμεων εξαιτίας της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής παγκοσμιοποίησης. Το σχέδιο ενός νέο-Χάρτη ακολουθεί το νέο πολιτικό Ήθος. Νέες χώρες ιδρύονται και πόλεις επανασχεδιάζονται για να στεγάσουν τις ανάγκες των νέων αγορών.
    Σε απάντηση και ως μια ανάγκη να ορίσουν τον δικό τους τόπο στον κόσμο, οι καλλιτέχνες έχουν αρχίσει να ενδιαφέρονται στη χρήση της οπτικής γλώσσας του χάρτη παράλληλα με συστήματα και στρατηγικές χαρτογράφησης.    
    Μια πληθώρα καλλιτεχνών όπως η Julie Mehretu, ο Franz Akerman, ο Jonathan Parsons, η Layla Curtis, ο Simon Patterson, η Kathy Prendergast, η Joyce Kozloff, o Guillermo Kuitca, η Χρύσα Ρωμανού έχουν εντάξει το χάρτη στο εικαστικό τους λεξιλόγιο.
    Στη ζωγραφική μου έρευνα τα τελευταία χρόνια, ανέπτυξα ένα σύστημα σχεδιασμού αναμορφώνοντας περαιτέρω την γραμμή προσεγγίζοντας τη ζωγραφική μου έρευνα με τους εξής τρόπους:
    Την χρήση της γραμμής ως εκφραστικό και πλαστικό μέσο. Η γραμμή, κατά την
    διάρκεια της ζωγραφικής μου έρευνας, πάντα αποτελούσε ευδιάκριτο στοιχείο της πρακτικής μου.
    Την ενσωμάτωση στοιχείων χαρτογραφίας στο ζωγραφικό μου λεξιλόγιο και την ανάπτυξη ενός συστήματος χαρτογράφησης που αποτελεί την εξέλιξη ενός πλέγματος σχεδιασμένων γραμμών.
    Την σχεδιαστική αποδόμηση του αναπαραστατικού χάρτη και την σύνθεση ενός
    Νέου φαντασιακού χάρτη.
    Πειραματίστηκα εφαρμόζοντας τη γραμμή με τρεις τρόπους:
    πρώτον αντιπαραθέτοντας την γραμμή με το χάρτη,
    δεύτερον φέρνοντας και τα δύο στοιχεία σε διάλογο και τρίτον ενοποιώντας την γραμμή με τη φόρμα του χάρτη.
    Η ιδέα της κλωστής σχετιζόμενη με πρώιμες μνήμες μου, ως παιδί μοδίστρας.
    Ζωγραφικά αναπαριστώμενη με τη γραμμή, η κλωστή πρωταγωνιστεί σχεδόν στο σύνολο του πρόσφατου έργου μου και χρησιμοποιείται για την σύνθεση ενός ιδιωματικού μοτίβου.
    Την χρήση του αφηρημένου σκαριγραφήματος (doodling), ως μορφή οργανικού  πλέγματος γραμμών και δομικού στοιχείου του χάρτη.

    “Πού ανήκω;” μοιάζει να είναι η ερώτηση που στοιχειώνει τόσες πολλές από τις συζητήσεις και πολλές από τις ανησυχίες μου. Σαν μια ατέρμονη αγωνία, αναφέρεται σε εξαρθρώσεις εξαιτίας εκτοπισμού πολιτών, στους ξεριζωμένους και στους σύγχρονους πρόσφυγες, οικονομικούς και πολιτικούς, στο κάθε  λογής δουλεμπόριο, ψυχών και κορμιών. Αναφέρεται στις διαλυμένες ιστορίες, στις απατηλές και εφήμερες ταυτότητες στα μονοπάτια και τις διαδρομές του πόνου πάνω σε έναν χάρτη που βάρβαρα αλλάζει.
    Είναι η ανησυχία εκείνου που έρχεται από την περιφέρεια, ο φόβος του να είσαι μετανάστης, η πίεση του να κουβαλάς μια υβριδική ταυτότητα.
    Για τους παραπάνω λόγους η γεωγραφία που εξετάζω, η προσωπική μου γεωγραφία είναι η γεωγραφία κατάρρευσης και κραυγής για την απώλεια ιδεολογιών και πατρίδων. Η τέχνη μου δεν επιδιώκει να απαντήσει στην ερώτηση του πού ανήκουμε.
    Δεν είναι επ’ουδενί εντεταλμένη μιας και δεν έχω ιδέα πού μπορεί να ανήκει ο καθένας, πόσο μάλλον εγώ ο ίδιος. Είναι ωστόσο μια προσπάθεια να διαφωνήσω με κάθε ερώτηση για το πού ανήκουμε, με την όποια πολιτογράφησή σαν μια διαμόρφωση πολιτικών πραγματικοτήτων, σταθερών δομών και σημαινόντων.